—Duela pare bat aste Deia egunkariko Ortzadar gehigarrian argitaratutako artikuluaz ari zara, noski —esan zidan berehala, zalantzarako tarterik utzi gabe.
—Seguru nengoen irakurria izango zenuela.
—Esaten duenaren zati batekin ados nago, beste kontu batzuekin ez.
—Zehazterik bai?
—Zentzuduna iruditzen zait amaieran egiten duen proposamena. Honako hau hain zuzen ere —eta eskuko telefonoan Zalduaren artikulua aurkitu eta zati horixe irakurri zidan—: «Nik uste dut», dio Zalduak, «ez litzatekeela horren zaila euskarazko Kritikaren Sarien prestigioa berreskuratzea, eta alde horretatik proposamen zintzo bat egin nahi nieke Jon Kortazar eta Javier Rojori: euskal kritikari guzti-guztien, akademiko zein prentsako, bando bateko zein besteko zerrenda formala egin ondoren, denen arteko botazio sistema garden bat antolatzea litzateke kontua, eta hortik ateratzen den erabakia bihurtzea haiek AECLra [Asociación de Críticos Literarios Españoles] eramango luketena».
—Horretan Zalduarekin ados zaude beraz...
—Ñabardura bat eginda. Oker ez banago, saria nori eman erabaki aurretik kritikari batzuen iritzia biltzen dute Kortazarrek eta Rojok (edo azken urteetan Rojok bakarrik, oker ez banaiz), kritikarien «zerrenda formala» egin gabe bada ere. Dena den, esan bezala, badu zentzurik Zalduak dioenak. Txarra ez kontua «formalago» egitea.
Irakurri al duzu Iban Zalduak Espainiako Kritikaren Sariei buruz dioena? —galdetu nion orain hurrengoan (euskal) literaturazale nire ustez nahiko zentzudun bati, hain zentzudun non ez lukeen inola ere nahiko hemen bere izena aipatua ikusterik.