bidea. "Kontrako eztarritik juntzat jatekue".
Batzuetan kontrako belarritik sartzen zait musika. Larunbat gauetan edo festa
egun ofizialetan Azkoitiko tabernetan ateratzen naizen gehienetan, nire belarriek
ezin izaten dute entzuten dutena ondo digeritu. Agian urdail delikatuegia dudalako
izango da; seguruenez, urteetan eduki dudan ‘dietak’ ere lagunduko zidan horretan.
Arrazoiak arrazoi, gaur egun tabernetan jartzen duten musikak eta orain dela ez
hainbeste urtekoak, ez dauka antzik bat ere (20 urtez errepikatzen joan diren kantak
salbu, noski. Chiquillaaaaaaa!).
Tabernak eskaintzen zuen ‘zerbitzuetatik’ inportantenetakoa zen musika guretzat,
baita festa egun eta larunbatetako parrandetan ere. Musikaren arabera aukeratzen
genuen zein tabernatan geratu eta nondik alde egin. Euskal Herriko gaztetxeetan La
Polla, Eskorbuto eta antzeko taldeak entzuten zituzten bitartean, horietaz gain, REM,
Lords of the New Church, Dirección, Jotakie, Elvis Costello, Fischer Z eta beste
hamaika talderen diskoak ibiltzen ziren bueltaka Azkoitiko Gaztetxean. Kalera atera
eta tabernetan ere kalitatezko musikaren errepertorioak ez zuen akaberarik. Bai,
aitortzen dut, Espainiako pop eta ‘mobidako’ talde gehiegi entzuten ziren batzuen
gusturako. Eta bai, Euskal musikak ez zuen toki handiegirik gazteen tabernetan.
Hala ere, eskaintzen zuten musika onarengatik kanpoan ere ezagunak ziren
Azkoitiko tabernak. Azpeitiko eta Elgoibarko jende asko etortzen zen musika horrek
erakarrita, beraien herrietan horrelakorik ezin zutelako amestu ere egin (salbuespen
ohoragarriak salbuespen). Atraskua, Dean, Etxe Aitz… musikazaleen topalekuak
ziren binilozko diskoen eta kaseteen garaietan. Tabernariek denbora ematen zuten
diskoak aukeratzen, garbitzen eta jartzen. Horren aurretik, kuriositate infinitua
asetzeko ahalegin bat izaten zen, eta Donostiarainoko bidai ugari, Xaribaritik disko
pilaz hornitzeko. Musika inportantea zen; etxeko marka, sarritan.
Estilo desberdin asko ezagutzeko aukera izan genuen horrela. Etxean entzungo ez
nituzkeen talde pila batekin gozatu eta dantza egin izan dut Azkoitiko gau haietan.
Rage, Kyuss, Led Zeppelin edo Jimi Hendrixen kitarrak The Who, Aretha Franklin,
Peter Tosh eta Bowieren doinuekin nahasten ziren festetako sesio haietan. Orduan
ere bazen radioformuletan behin eta berriz entzuten zen musika komertzial erraza
eta mainstream-a (Roxette, Gozategi, Bon Jovi eta tankerakoak ezin ahaztu nahita
ere!); baina ez zeukaten parrandarako errepertorioaren monopolioa. Gaur egun (eta
gau) musika mota hori erabat hedatu dela iruditzen zait. Birus bat bezalakoa da.
Berdin du astegunean musikaz arduratzen den taberna izatea, asteburua iritsi eta
transformazio bortitza izango du eta: azken ‘joseinakadak’ programatu eta bezeroei
bolumen jasangaitz batean oparitzerainoko transformazioa. Aurtengo Andramaixek
horren adibide garbia izan dira: Azkoitiak Venezuelako herri bat zirudien, hainbeste
regetoi eta merengue likatsu bazterretan. Jendeak ‘perreatuko’ balu sikira!!
Horrelakoetan Beyoncé-ren abesti bat entzun eta emozionatu egiten naiz, beltza eta
kalitatezkoa delako behintzat (musikaz ari naiz).
Taberna guztiek dituzte internetera konektatutako eta musikaz betetako
ordenagailuak. Ea ba festa egunen baten pilotu automatikoa jarri beharrean
sarean dauden eskaintza interesgarriren batean erortzen diren. Eta ametsetan hasi
naizenez, ea ondo ekualizatzen asmatzen duten… Belarriekin txalo egiteko prest
egongo gara asko eta asko!
http://kontrakoeztarrixe.blogspot.com.es/
Irene Elorza