Erorien Haraneko apopiloa hil eta berehala hasi ziren alderdi politikoak zama arintzen. Hala egin zuen PCEk. 1977an Washingtonera egindako bidaia baten ostean iragarri zuen Santiago Carrillok hurrengo kongresuan utziko ziola alderdiak bere burua leninista izendatzeari. Esan eta egin. PSOE joan zitzaion orpotik. Bata ez bazen leninista izango, ezta bestea ere marxista. Jeltzalea izan ezik, bazirudien izenondoak abandonatzeko garaia iritsi zela.
Izan ere, nork nahi du bidean lokaztutako identifikaziorik milioka lagun daudenean botoa emateko prest musualdea pixka bat garbituz gero? Adjektiboek kaltetu egiten dute irudia, ibilian-ibilian maiztu, zikindu, astun egiten baitira. Hainbeste, non inoiz kontrako esanahiez ere kargatzen diren. Argentinan daukagu argibide argiena: nola liteke, ezkerretik eskuin muturreraino, milioika lagunek beren burua peronistatzat jotzea? Zer esan nahi du ez badu bereizteko balio? Alejo Carpentierrek «adjektiboaren zimurrak» deitu zion gaitzari.
BERRIAn argitaratutako iritzi artikulua. Jarraitu irakurtzen.