"Bizipoza". Halaxe deskribatu du Oier Saizarrek (Getaria, 1977) duela lau urtetik beren etxean bizi den umeak urteotan eman diena. "Hunkitu egiten naiz", aitortu du. 2016an Gipuzkoako Foru Aldundiaren harrera familia proiektuan parte hartzea erabaki zuten hark eta haren bikoteakideak. 2 urte eta erdi zituen mutikoa iritsi zen orduan haien etxera, eta 7 urte beteko ditu haurrak hil honetan. Azkoitian bizi da familia, eta bikotearentzat "oso esperientzia aberasgarria" izan da proiektuan parte hartu izana.
Haur biologikoa izan beharrean, zuk eta zure bikotekideak erabaki zenuten harreran hartutako umearekin osatzea familia. Zergatik?
Bagenuen laguntzeko nahia, eta hitzaldi informatibo batera joan ginen. Barrua bigundu zitzaigun, eta pentsatu genuen: "Batzuek biologikoki izaten dituzte seme-alabak, beste batzuek adoptatu egiten dituzte, eta hauei ere aukera bat eman behar zaie". Horrelaxe berotu ginen, eta konturatzerako proiektuan parte hartzeko itxaron zerrendan geunden.
Bi harrera familia mota daude: larrialdikoa eta iraunkorra. Zer alde dago bataren eta bestearen artean?
Larrialdikoaren kasuan, umea harrera familia batean egonagatik, aukera egoten da oraindik guraso biologikoengana itzultzeko; hezitzaileek eta aldundikoek jarraipena egiten dute eta haiek erabakitzen dute hori komeni den ala ez. Haur batzuk gurasoengana itzultzen dira, baina beste kasu batzuetan erabakitzen dute hobe dela haurra harrerako familia batekin bizitzea. Kasu horietan, harrera familia iraunkor bat behar izaten da, haurra 18 urtera arte etxean hartzeko; adin nagusikoa denean, haurrak berak erabakitzen du harrerako familiarekin jarraitu nahi duen ala ez. Larrialdiko harrera familiek denbora laburragoan izaten dituzte etxean umeak, guraso biologikoekin itzuli edo beste familia bat aurkitu arte. Gu harrera iraunkorreko familia gara; hau da, harrerako haurra gurekin egongo da gutxienez 18 urte bete arte.
Bitarte horretan, guraso biologikoekin harremana izaten jarraitzen dute haurrek.
Hori da. Gure haurrak bi astean behin izaten ditu bisitak bere amarekin; aitarekin ez dauka harremanik. 18 urtera arte jarraituko du hitzorduak izaten, eta bisita horiek ahalik eta naturalen eramaten saiatzeko esan ziguten hezitzaileek. Gu ez gara bisita horietan egoten –aldundiko begiralea, ama eta umea egoten dira–, baina denborarekin, ama pixka bat ezagutu dugu eta elkar agurtu-eta egiten gara. Horrela, umeak ikusten du natural eramaten dugula kontua. Izan ere, harrerako umeek izaten dute fideltasun borroka bat: ez dute nahi izaten inorekin gaizki gelditu, ez familia biologikoarekin, ez harrerakoarekin. Horregatik, beraientzat ideala da ikustea elkarrekin hitz egiten dugula eta ondo moldatzen garela.
Zuek saiatu zarete hori horrela izan dadin, umearen onerako.
Bai, eta amak ere asko eskertzen digu hori. Ikusten du bere semea familia eder batean dagoela eta berak eman ezin izan dizkion gauzak gu ari garela ematen.
Zer moduzko esperientzia ari da izaten?
Hasieran, gogorra egin zitzaigun. Gure umea Oiartzungo familia batean egon zen lehenik, larrialdiko harrera familia batean. Gure etxera lekualdatzeko, egokitzapena egin behar izan genuen, sei astez edo, eta oso gogorra izan zen hori. Umeak banaketa asko bizi izan ditu: lehenik bere amarengandik banatu zen, gero egonkortasuna bilatu zuen larrialdiko familian zazpi bat hilabetez, eta gero beste banaketa bat bizi izan zuen. Hasieran, toki guztietan gu ondoan geundela ziurtatu behar izaten zuen. Gu galtzeko beldurra zuen; oso nabarmena zen. Denborarekin gainditu du, baina harrerako haurrek izaten dute abandonatzeko beldur hori.
Jarraitu elkarrizketa irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.