Gure bizimodua, oro har, oso lasaia eta alaia zen.
Udaldietan ura hartzeko putzua zegoen, eta ubidean behera, ehiza garbitzeko egur-putzuan, zapaburuak harrapatzen edo etxeko hormetan sugandilak atzematen ematen genituen aisialdiak. Su-egunean errekan ahaide guztiok plisti-plasta ibiltzen ginen. Oso alaia zen.
Udazkenetan, aldiz, egurra, fruitu lehorrak eta udazken loreak biltzen ematen genituen arratsak. Neguko elurretan txoriak harrapatzen, errekan arrantzan ikasten, txerria hiltzean laguntzen eta sutondoan kondairak entzuten igarotzen ziren egunak.
Udaberrian amari laguntzen genion hamaika belar eta lore biltzeko lanetan, eta kanpoan txerri-abarkak eta oihal eta larru berriak lantzen ikasten genuen, gero eta handiagoak ginelako.
-Baina, baina, nola hazi diren lumarik gabeko txita hauek! -esaten zigun amamak.
Hala ere, geunden muino-zuloa bera zen ezaugarririk handiena. Hau da, inguruan ez zen biderik ikusten, ez zen herririk ikusten, ez zen kerik ikusten, eta guretik gertueneko baserria egun erdira zegoen.
Eguzkia zeru goian egon aurretik ez zegoen bidaia egiterik oilarraren kantuarekin batera abiatuta ere. Hain zen hertsia basoa! Eta komeni zitzaigun.